"Rany kamieni" - Simon Beckett

Tytuł oryginału:Stone Bruises.

Wydawnictwo: Amber

    Rok wyd:2013

Stron:336

Kraj:Wielka Brytania

Simon Beckett jest znany chyba każdemu miłośnikowi mocnych, krwistych thrillerów. Jako fanka tego gatunku przeczytałam wszystkie jego książki i byłam zachwycona. Nic więc dziwnego, że postanowiłam sięgnąć i po tę, chociaż recenzje nie były zachęcające. Fani autora poczuli się zawiedzeni, a jak było ze mną?

Ja nie poczułam się ani zawiedziona, ani zachwycona. Podchodząc do tej lektury z odpowiednim nastawieniem, na zupełnie odbiegającą stylowi autora książkę, można z niej wyciągnąć całkiem sporo przyjemności. Przede wszystkim tym, co różni tę pozycję od poprzednich jest tempo akcji. W "Ranach kamieni" akcja praktycznie nie istnieje. Oto pewien mężczyzna ucieka przed nieznanym nam zagrożeniem. Przemierzając nieznane sobie terytorium w końcu trafia na odizolowaną farmę i w wyniku niefortunnego wypadku zostaje na niej w pewnym sensie uwięziony.  Cała akcja rozgrywa się praktycznie na farmie, którą zamieszkuje starszy mężczyzna, jego dwie dorosłe córki i mały chłopczyk. Co się będzie działo na farmie i kim naprawdę jest uciekający mężczyzna?

Całość fabuły opiera się głównie na tajemnicy. Tajemniczy jest główny bohater, który powoli odkrywa nam prawdę o sobie w retrospekcyjnych rozdziałach. Tajemnicza jest zaniedbana farma wraz z jej dziwnymi mieszkańcami. Leżąca na odludziu, otoczona drutem kolczastym, zamieszkana przez ludzi, których łączą dziwaczne relacje. Aura niepokoju i niepewności towarzyszy nam prawie cały czas. Uważam to za największy plus tej książki. Nie da się ukryć, że w trakcie lektury cały czas oczekiwałam w napięciu aż w końcu wydarzy się coś strasznego. Czy się doczekałam, tego nie zdradzę. Na plus można także zapisać autorowi kreację bohaterów, chociaż nie koniecznie głównego bohatera. Całkiem sprawnie przedstawiony jest właściciel farmy oraz jego młodsza córka. Główny bohater natomiast jest dość mdławy.
Opowieść czyta się szybko, gdyż styl autora i sposób narracji sprawiają, że czytelnik prześlizguje się przez kartki pomimo powolnego tempa wydarzeń. Jak pisałam powyżej, nie zachwyciła mnie ta książka, chociaż nie mogę powiedzieć, że męczyłam się przy czytaniu. Beckett wyczarował ciekawy klimat, który działa gdzieś podskórnie na wyobraźnię. Pomimo znikomych opisów przemocy, braku stosów trupów i gnijących resztek, ta książka ma coś w sobie, co wywołuje nieokreślony dyskomfort i napięte oczekiwanie na to, co się wydarzy. Za wywołanie takich właśnie odczuć nie mogłam napisać, że książka mnie rozczarowała. Uważam, że powieść ma coś w sobie i z odpowiednim nastawieniem można się przy niej nieźle bawić.

Klucznik: przeczytana w jeden dzień
W 200 książek dookoła świata
Wyzwanie biblioteczne
Gra w kolory