"Granice"- Liza Marklund

Granice...ludzkiej wytrzymałości...ludzkiego okrucieństwa...przyzwoitości...między państwami...W książce Lizy Marklund mamy właśnie doczynienia z tymi granicami. Ile może wytrzymać człowiek poddawany torturom, łamany psychicznie, przetrzymywany w nieludzkich warunkach i widzący rzeczy o jakich nawet mu się w najgorszych koszmarach nie śniło? W takim położeniu znajduje się Thomas, były mąż Anniki, który wraz z całą delegacją zostaje porwany i przetrzymywany dla okupu. Granice między niektórymi afrykańskimi państwami są ledwo widoczne, niestrzeżone albo strzeżone bardzo słabo. Nic więc dziwnego, że grupa terrorystyczna zajmująca się porwaniami działa bezkarnie a ludzie próbujący  odzyskać zakładników nie wiedzą nawet, w którym państwie ich szukać. To co przeżywa Thomas to istny horror i pomimo tego, że nigdy go nie lubiłam, wzbudził we mnie współczucie. Ludzkie okrucieństwo i pomysłowość na zadawanie śmierci nie znają granic.
Annika z kolei przeżywa koszmar, próbując zebrać pieniądze na okup. Targają nią silne emocje, pomimo tego, iż Thomas wiele razy ją zawiódł, ma nadzieję na uwolnienie byłego męża, z którym zresztą ponownie się zeszła. Akcja książki dzieje się kilka lat po "Dożywociu", Annika wraz z Thomasem zdążyli w tym czasie żyć razem w Waszyngtonie i powrócić do Szwecji. Jednak uczucia Anniki nie są już takie jak kiedyś, o czym dobitnie się dowiadujemy, gdy na scenę wchodzi Halenius, szef Thomasa, w tym wypadku negocjator. Więcej nie powiem:)
Wątek kryminalny, dotyczący seryjnego mordercy jest tylko wątkiem pobocznym, właściwie bez znaczenia. Cała historia opiera się bardziej na wątku obyczajowym, porwaniu i działaniach Anniki. Fajnie, że tym razem mamy możliwość poznać lepiej Thomasa, gdyż część dotycząca  porwania jest opisywana właśnie przez niego.Resztę poznajemy od strony głównej bohaterki, która w tej części, podobnie jak w "Dożywociu" pokazuje się od mocniejszej, silniejszej strony.
Jak zwykle książkę Marklund czyta się błyskawicznie. Obfituje w fajne dialogi,ciekawe opisy i wiadomości ze świata terroru. Nie jest to książka posiadająca szybką akcję, nie ma w niej wnikliwych dochodzeń. Jest natomiast całkiem sporo różnych emocji. Fajnie mi się ją czytało i mogę chyba powiedzieć, że podobała mi się najbardziej z całej serii.


Baza recenzji Syndykatu ZwB
Przeczytam tyle,ile mam wzrostu:3,2 cm