wtorek, 6 maja 2014

"Tsunami" - Sonali Deraniyagala

"Tymczasem piana urosła w fale. Fale wskakujące na brzeg. To nie było normalne. Morze nigdy tak daleko nie dochodziło. W dodatku te fale nie cofały się ani nie opadały. Były teraz bliżej. Brązowe i szare. Brązowe albo szare. Przekraczały już linię drzew i zbliżały się do naszego pokoju. Coraz więcej fal prących naprzód, kipiących. Nagle rozszalałych. Nagle budzących trwogę."






Tytuł oryginału: Wave
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wyd: 2014
Stron: 478
Kraj:Sri Lanka






Zasiadłam do tej lektury zupełnie nie przygotowana. Nie czytałam recenzji, nie czytałam opisu. Spodziewałam się zmyślonej opowieści o tsunami. A otrzymałam spowiedź kobiety, która straciła wszystko. Ciężko jest mi opisać tę książkę, gdyż prawie przez cały czas miałam ściśnięte gardło. To, co przeżyła ta kobieta, jest dla mnie niewyobrażalne. Mam dzieci, mam dom, mam rodziców. Stracić to wszystko w jednej chwili? I nie oszaleć? Wydaje się to niemożliwe. A jednak życie pokazuje, że można.

Sonali urodziła się na Sri Lance, jednak dorosłe życie wiodła w Londynie, gdzie wraz z mężem byli wykładowcami. Mieli dwóch świetnych chłopców w wieku 5 i 7 lat. Swoje życie dzielili pomiędzy Anglię i Sri Lankę, na którą co roku zabierali dzieci na wakacje, by wraz z dziadkami poznawali kulturę i życie tego kraju. W 2004 roku wreszcie obojgu udało się dostać roczny urlop naukowy, który postanowili spędzić w kraju jej dzieciństwa. 26 grudnia tsunami zabrało jej wszystko. Zginęli jej synowie, mąż, rodzice. Ona jakimś cudem przeżyła.
Część książki jest opisem rozpaczy. Sonali ma wyrzuty sumienia, że żyje. Nie dopuszcza do siebie świadomości o tym, co ją spotkało. Pije, bierze leki, chce się zabić. Jest na dnie rozpaczy.
W części drugiej Sonali próbuje znaleźć ukojenie we wspomnieniach o swoich bliskich. Żyje w świecie, w którym jej bliscy wciąż istnieją. Wspomnienia chwil, które wcześniej umknęły z jej pamięci sprawiają, że kobieta czuje, jakby poznawała ich na nowo. 
Opowieść Sonali rozgrywa się w ciągu ośmiu lat. Ośmiu lat cierpienia, rozpaczy, godzenia się z losem, uczenia się życia bez nich, od nowa. Nie jest to lekka lektura. Jak pisałam wcześniej, ciągle ściskało mnie w gardle. Książka jednak niesie ze sobą przesłanie. Bacznie przyglądaj się swoim bliskim, ciesz się każdą chwilą z dziećmi, bierz z życia wszystko, co ci oferuje. Drugie -  nie znasz dnia, ani godziny. 

Bardzo rzadko sięgam po takie książki. Opowieści z życia wzięte, o maltretowanych, czy wykorzystywanych dzieciach doprowadzają mnie do szału, po lekturze jestem rozbita. Dlatego omijam je szerokim łukiem. Nie wiem, czy sięgnęłabym po tę książkę, gdybym wcześniej znała jej zawartość. Rozpacz tej kobiety, to, co przeszła, wyobrażenie sobie siebie w takiej sytuacji, jest po prostu straszne. Podziwiam ją szczerze za to, że jednak w jakimś stopniu się podniosła, choć to, że żyje, zawdzięcza głównie przyjaciołom i dalszej rodzinie.

Książkę czyta się jak czyjś pamiętnik. Autorka nie boi się ukazać swoich najgłębszych uczuć, przeprowadza nas przez zdarzenia wraz z opisem swoich myśli. Czyta się tą opowieść bardzo szybko, lecz również  bardzo ciężko.


Władze Sri Lanki potwierdziły śmierć 29 744 osób. Woda zabiła w większości dzieci i osoby starsze. Największe fale uderzyły w południowe i wschodnie wybrzeża wyspy. Zniszczony wojną kraj miał duże problemy z udzieleniem ofiarom należytej pomocy oraz dokładnym policzeniem ciał tych, którzy zginęli. Po wyspie tułało się ponad 889 175 ludzi pozbawionych przez żywioł domów. Rozkładające się zwłoki doprowadziły do zagrożenia epidemią, a rząd miał bardzo ograniczone zasoby środków ratowniczych. Mimo konfliktu dzielącego tamilskich rebeliantów i oddziały rządowe, obie te organizacje połączyły swoje siły w akcji pomocy ofiarom.1200 ciał zabitych naliczono w Batticaloa na wschodzie. W Trincomalee zabójcze ściany wody wdarły się 2 km w głąb lądu zabijając 800 osób na północnym wschodzie Sri Lanki. Baza marynarki Trincomalee została całkowicie zalana. W Mullaitivu oraz Vadamaradchi East naliczono 1000 osób pozbawionych życia przez żywioł. Ekspres “Królowa Morza” relacji Kolombo – Galle został przez fale porwany razem z torami. Spośród wszystkich 1600 pasażerów cudem uratowało się 300 osób.
 W Parku Narodowym Yala uratowała się większość dzikich zwierząt. Uciekły one w wyżej położone rejony, zupełnie jakby wcześniej wyczuły nachodzące zagrożenie. Pojawiły się spekulacje, że wyczuły infradźwięki wytwarzane przez falę. Najprostszym wyjaśnieniem fenomenu może być fakt, że większość zwierząt biega szybciej od ludzi i dlatego zdążyły uciec przed śmiercionośną ścianą wody.
 
Mąż i synowie Sonali

Sonali Deraniyagala

15 komentarzy:

  1. Witaj Gosiu,odkąd ukazała się ta książka mam ją na swojej liście do przeczytania.I choć wiem,że czytanie wręcz odchoruję emocjonalnie, to nadal marzę o jej przeczytaniu.Od początku wiedziałam,jaka to książka,dlatego przygotowuję się emocjonalnie,a jak będzie zobaczymy.Pozdrawiam ciepło;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej Aniu:) Ta książka na pewno Ci się spodoba i na pewno ją odchorujesz:D Książka wzięła mnie z zaskoczenia, ale jak już zaczęłam, to nie mogłam przestać zaglądać w przeszłe życie Sonali. Bardzo smutna lektura.
      Buziaki wielkie dla Cię:*:)

      Usuń
  2. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić takiej tragedii...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja nawet nie chcę próbować sobie wyobrazić, Aniu.

      Usuń
  3. To co przeżyła ta kobieta z pewnością ciężko jest opisać, dlatego chętnie zapoznam się z egzemplarzem. Lubię czytać książki, które podejmują tak trudne i ciężkie tematy, szczególnie dla samych autorów.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dla mnie najgorsze były opisy jej tęsknoty za synami, za życiem, którego już nie ma. Poszukiwanie śladów przeszłości w takich drobiazgach, że do głowy by mi nie przyszło, a jednak będąc mamą, doskonale mogę ją zrozumieć.

      Usuń
  4. Powiem Ci, że ja celowo rzadko sięgam po takie książki, bo boje się tego silnego ładunku emocjonalnego, jaki w sobie zawierają. Ale jednocześnie bardzo je lubię i bardzo je cenię, bo uczą tego jak bolesne może być życie i jak silni potrafią być ludzie, którzy ten ból, ten ciężar dźwigają.

    OdpowiedzUsuń
  5. To straszne, co ci ludzi przeżyli. Oglądałam film o tym samym tytule i aż mnie zmroziło na sam widok niszczycielskiej fali.

    OdpowiedzUsuń
  6. Zastanawiałam się ostatnio nad kupnem tej książki, a tu proszę - recenzja :) Mnie samą temat bardzo interesuje. Może to przez moje zamiłowanie do wody i natury, jak i równoczesny lęk przed ich potęgą... ale i zdarzały mi się spotkania dość bliskiego stopnia z wielkimi falami. Zresztą jak pewnie każdemu, kto bywał nad oceanem.. Niesamowite, przerażające uczucie...

    Nie lubię jednak czytać o tragediach związanych z utratą rodziny itp. O tego typu dramatach... Może to i pewna bezpieczna ignorancja - nie stresuję się dzięki temu. Po "Tsunami" spodziewałam się czegoś innego. Nie pamiętnika. Nie historii kobiety, która straciła wszystko. Nie wiem co sobie wyobrażałam...

    Cieszę się, że trafiłam na tę recenzję, bo po książkę już chyba nie sięgnę.

    OdpowiedzUsuń
  7. Straszna tragedia. To na pewno trudna książka.

    OdpowiedzUsuń
  8. tak, książka jest prawdziwa i warta przeczytania, przy czym pięknie napisana.

    OdpowiedzUsuń
  9. Musze koniecznie przeczytać tę książkę mimo że należy do tak trudnych. Na pewno mnie zdołuje, ale uważam, że o takich tematach tez trzeba czytać, choćby po to, żeby docenić to co mamy

    OdpowiedzUsuń
  10. To był ogromny, okropny kataklizm. Nie wiem czy jestem gotowa zmierzyć się ze wspomnieniami autorki

    OdpowiedzUsuń
  11. Brrr...Koszmarne przeżycia...Mam tę książkę na uwadze od dawna.

    OdpowiedzUsuń
  12. Oj, nie dla mnie takie lektury:/

    OdpowiedzUsuń

Nie krępuj się! Powiedz co o tym sądzisz:)