Gorąca prośba o szczery komentarz:)

Dzisiaj nie będzie żadnych opisów,natomiast bardzo bym prosiła o wyrażenie szczerego zdania na temat niżej zamieszczonego tekstu. Moja córka jest w trakcie pisania książki.Chciałaby poznać opinię obcych ludzi,gdyż jak wiadomo rodzina i znajomi zawsze pochwalą:) Prosi więc o obiektywną ocenę.Ma 13 lat,czyta chyba więcej ode mnie i ciągle coś tam skrobie:)

Przepowiednia

„Przepowiednia mówi, że w dniu, kiedy wszystkie planety utworzą równy rząd, na świat przyjdzie czwórka dzieci, które ocalą krainę Verilionu przed upadkiem.”

 Rozdział 1

Wizyta

    Corrie szła właśnie w stronę swojej przyczepy, kiedy usłyszała znajomy głos. To Colin ją wołał. Westchnęła cicho i ruszyła z powrotem do namiotu. Czego on znów chce?- pomyślała. Zastanawiała się, czy dzisiaj każe jej trenować dodatkowo z końmi czy nauczyć gołębie nowej sztuczki. A może będzie miała szczęście i zleci jej jedynie wyprowadzić psy?

    Minęła klatki gołębi i skręciła w prawo. Przeskoczyła niskie siatkowe ogrodzenie i prześlizgnęła się przez otwór w wielkim cyrkowym namiocie. Colin, szef cyrku, siedział na jednym z miękkich krzeseł w loży.

    - Już miałem cię znowu wołać.

    - Ja też się cieszę, że cię widzę – powiedziała dziewczyna z nutką ironii w głosie.

    - Bardzo śmieszne, Corrie! – odparł mężczyzna. – Ktoś do ciebie.

    Na oblicze Corrie wstąpiło zdziwienie, ale za chwilę jego miejsce zastąpił strach.

    - Ktoś? – zapytała cicho.

    - Szkoda, że nie widzisz swojej miny! Wyglądasz jak… – zażartował Colin, ale widząc jej miażdżące spojrzenie szybko dodał – To nikt taki. Jakieś dwie babki. Czekają przed wejściem.

    - Okej.

    Dziewczyna wyszła tą samą szczeliną i obeszła namiot dookoła. Chociaż jej niepokój zelżał, to jednak nie ustępował. Czego mogą chcieć od niej te dwie kobiety?

    Kiedy zauważyła swoich gości, odetchnęła z ulgą. Dwie panie, jedna przed trzydziestką, druga na oko dwudziestoparoletnia rozmawiały przyciszonymi głosami. Jedna z nich wyraźnie się nad czymś zastanawiała. Nie wyglądały groźnie.

    Ale nigdy nic nie wiadomo…

    Corrie podeszła do nich szybkim krokiem.

    - Witaj! To ty jesteś Corrie? – zapytała ta o parę lat młodsza.

    - Tak… To ja.

    Zanim dziewczyna zdążyła zapytać, o co chodzi starsza kobieta oznajmiła:

    - Przyszłyśmy z tobą porozmawiać. Jeśli nie masz nic przeciwko, oczywiście.

    Owszem, mam - pomyślała. - Jestem zmęczona, chce mi się spać. Ale na głos powiedziała:

    - Oczywiście, zapraszam do mnie.

    Słońce już prawie zaszło, kiedy Corrie parzyła herbatę dla swoich gości, siedzących na jej łóżku.

    Corrie siedziała na składanym krześle w swojej przyczepie i z narastającą irytacją i zniecierpliwieniem przysłuchiwała się temu, co miały jej jeszcze do powiedzenia te dwie kobiety.

    Jak na razie dowiedziała się, że magia naprawdę istnieje, tak samo jak czarodziejki, jednorożce i smoki… Zastanawiała się, co jeszcze spróbują wmówić jej rozmówczynie.

    Teraz chyba kolej na Zębową Wróżkę - pomyślała i uśmiechnęła się leciutko do swoich przypuszczeń.

    Ale nie, teraz była kolej na jakąś przepowiednię.

    - Przepowiednia mówi, że w dniu, kiedy wszystkie planety utworzą równy rząd, na świat przyjdzie czworo dzieci, które ocalą krainę Verilionu przed upadkiem. Takie zdarzenie miało miejsce szesnaście lat temu, dwudziestego szóstego maja…

    - Czyli wtedy, kiedy się urodziłaś. Przyszłaś na świat dokładnie w tej sekundzie, kiedy dokonała się koniunkcja planet – dokończyła wypowiedź młodsza z kobiet.

    Nie takie bajki już słyszałam - pomyślała, ale zamiast tego powiedziała:

    - Aha. I co w związku z tym? – Zaczęła bardzo powoli przesuwać rękę w stronę telefonu leżącego na stoliku obok niej. Miała nadzieję, że kobiety tego nie zauważą.

    - W związku z tym musisz iść z nami – odparła starsza takim tonem, jakby to było oczywiste.

    Corrie nabierała coraz większego przekonanie, że jej decyzja, żeby złapać telefon, wybiec na zewnątrz i zamknąć drzwi a następnie zadzwonić do Colina jest słuszna. Mogłaby po prostu wybiec na dwór w nadziei, że te wariatki jej nie dogonią, ale nie zamierzała ryzykować. Mogłaby też wybiec, zamknąć drzwi i pognać do dyrektora cyrku, ale nie chciała zostawiać kobiet samych w przyczepie. Jeszcze coś zepsują, albo stłuką szybę.

    Smukłe palce dziewczyny znajdowały się w odległości kilku centymetrów od komórki kiedy jakaś siła zmusiła ją do położenia ręki z powrotem na kolano.

    - Zostaw ten telefon. – To zabrzmiało raczej jak uprzejma prośba niż groźba.

    - C… C… Co to było? – Corrie pobladła nieco.

    - Magia. – Stwierdziła po prostu starsza z kobiet.

    Przez chwilkę pomyślała, że może nieznajome mówią prawdę, ale szybko odrzuciła tę opcję.

    - Możemy ci udowodnić, że magia istnieje. – Zabrała głos ta młodsza.

    Jakby czytała jej w myślach… Nie, to przecież nie jest możliwe.

    - Niby jak?

    - Weź nożyk.

    - Po co? – zapytała dziewczyna podejrzliwie.

    - Po prostu go weź.

    Corrie podeszła do szuflady i wyjęła z niej mały nożyk.

    - I co teraz? – zapytała.

    - Rzuć nim we mnie.

    - Że co?!

    - No dalej, rzucaj!

    Dobra, proszę bardzo. Dziewczyna stanęła naprzeciwko swojej rozmówczyni, zważyła nożyk w ręku i bardzo leciutko rzuciła.

    Sztuciec wzbił się w powietrze i wylądował tuż przed stopami kobiety.

    - Mocniej.

    Nie ma sprawy.

    Nóż znów szybował przez krótką chwilę, a potem… zawisł w powietrzu!

    Corrie opamiętała się i zamknęła lekko rozchylone usta.

    Nożyk z brzękiem opadł na podłogę.

 Będziemy wdzięczne za wszystkie komentarze.