Powolny powrót do czytania.

 Znowu powoli zaczynam czytać. Nie tak zachłannie jak kiedyś, niemniej czuję, że przyciąganie do literek wraca. Oby na dłużej, bo bardzo tęskniłam za nowymi historiami. Czy będę o nich pisać nie wiem. Jeżeli już, to na pewno nie jakieś długie opinie, raczej krótkie wrażenia po lekturze. Czy to zachęci kogoś z Was do odwiedzania mojej strony? Nie mam pojęcia. Jeżeli tak, to będzie mi miło. Jeżeli nie to trudno. Nie zamierzam znów brać udziału w wyścigu o czytanie nowości, zero książek do recenzji, czytam swoje, dla przyjemności, bez gonitwy, terminów, wymagań. Poczułam na własnej skórze, jak natłok lektur i goniące terminy potrafią zepsuć przyjemność z czytania. A przecież to była moja wielka miłość od kiedy tylko pamiętam. Tak więc mam zamiar tu wrócić. Do swojego miejsca w sieci, które stworzyłam dziewięć lat temu. Nie będzie to już to samo co kiedyś, no chyba, że mnie kiedyś przy opisie książki poniesie:)

W styczniu przeczytałam dwie! książki. Tylko dwie i aż dwie:D

Wydawnictwo Kobiece; 2018; 424 str

Dosyć rzadko sięgam po książki obyczajowe. Niemniej czasami mi się zdarza. Na początku stycznia postanowiłam przeczytać "Wyśnione życie". Sięgnęłam po nią z nadzieją, że nie będzie to jakaś ckliwa historyjka o miłości. I na szczęście się nie rozczarowałam.

Akcja powieści rozgrywa się w 1964 roku a główną bohaterką jest 38-letnia współwłaścicielka małej księgarenki, kobieta żyjąca ze swoim ukochanym kotem, mająca jedną przyjaciółkę. Kitty jest kochająca, sympatyczna, poukładana i spokojna. Jej życie zaburza tylko to, że od pewnego momentu podczas snu przenosi się do życia, w którym jest Kathryn - kobietą posiadającą kochającego męża i trójkę dzieci. Powoli wyśniony świat  zaczyna wpływać na jej teraźniejsze życie a ona sama przestaje rozróżniać jawę od snu.

Bardzo sympatyczna lektura. Lekka, spokojna, wciągająca i dająca do myślenia. Polubiłam główną bohaterkę, podobał mi się styl pisarki, nie nudziłam się i byłam coraz bardziej ciekawa jak to się wszystko zakończy.

Wydawnictwo Świat Książki; 2019; 304 str.

W tym wypadku liczyłam na jakiś dobry thriller. Książka okazała się bardziej obyczajowa, choć fabuła posiada tajemnicę, niedomówienia i czasami mroczniejszy klimat.

Główną bohaterką jest 28-letnia Aniela, pracująca w Warszawie jako sprzątaczka. Dziesięć lat wcześniej uciekła z rodzinnego domu w Świątkowicach i od tego czasu nie kontaktowała się z rodziną. Śmierć brata zmusza ją jednak do powrotu, a to z kolei sprawia, że zupełnie zmienia się jej spojrzenie na wszystko co do tej pory myślała o rodzinie i znajomych.

Przeczytana w jeden dzień. Prosta, pomimo ciężkiego tematu nie naładowana nadmiernymi emocjami. Zdecydowanie daleka od thrillera, moim zdaniem powieść obyczajowa z nutką drastycznej tajemnicy. Tym, co najbardziej podobało mi się w tej książce jest sposób pokazania schematu, jaki działa w przypadku przemocy w rodzinie.

 

 

Kwarantanna domowa ;p

 

 Pewnie niewielu z was wie, że od jakiegoś czasu pracuję w domu opieki jako opiekun medyczny. Tak jak pisałam w poprzednim poście, zajęcie to zupełnie zmieniło moje spojrzenie na świat i wywróciło priorytety do góry nogami. Większość ludzi otrząsa się z niesmakiem. Jak można zmieniać pieluchy starym ludziom? Ścierać ich rzygi, myć, karmić, opatrywać odleżyny? A ja Wam powiem. Można. Nie ma nic smutniejszego od oglądania ludzi, którzy życie poświęcili pracy, rodzinie, pasjom, a na koniec lądują zupełnie sami w domu opieki, zdani na dobre chęci (lub niechęci) personelu, który w większości ma ich głęboko gdzieś. Przerażenie bierze, kiedy dowiaduję się, że ta kobieta, która nie potrafi normalnie zjeść, wlewa kompot do zupy i wszystko je palcami, kiedyś była księgową, ma dużą rodzinę, na ścianach jej pokoju wiszą zdjęcia dzieci, wnuków, psów. I tylko to jej zostało, choć ona nawet nie kojarzy kto jest na zdjęciach:( Albo ten gościu, który wszystkich denerwuje, bo pluje jedzeniem, ciągle wrzeszczy i nie stroni od użycia pięści. Jego żona mówi, że był niesamowicie spokojnym człowiekiem, dbał o rodzinę, prowadził firmę, lubił podróże. Z dnia na dzień stał się agresywnym, antypatycznym, sikającym pod siebie facetem a całe przeszłe życie poszło w niepamięć. Uwierzcie mi, styczność z takimi ludźmi naprawdę zmienia spojrzenie na świat. A wywołanie uśmiechu na ustach sparaliżowanej, w pełni przytomnej, ogarniętej wielkim bólem osoby, daje wielkiego kopa i sprawia, że życie ma jakiś sens. Ale ja nie o tym miałam pisać.

Jak można się domyślić po tytule posta siedzę w domu na kwarantannie. Czekam na wynik testu, choć wiem, że będzie pozytywny. Wielu moich podopiecznych zachorowało, wielu opiekunów również. Smutny to czas, kiedy ludzie zostają zostawieni samym sobie, bez pomocy lekarza, bez szans na życie. Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę ale pacjenci domów opieki, jeżeli wedrze się tam wirus, są praktycznie całkowicie pozbawieni opieki lekarskiej. Jeżeli nie pomoże im opiekun, to nikt im nie pomoże. A opiekunowie również chorują. W miejscu, w którym pracuję jest ponad dwudziestu opiekunów. Na tą chwilę zostało pięciu a i oni wykazują oznaki zarażenia. Nie chcę nawet myśleć o tym co zastanę po powrocie do pracy.

I wiecie co? Wszyscy nosiliśmy maseczki, fartuchy ochronne, dezynfekowaliśmy wszystko co się dało. Maseczka nie chroni w żadnym wypadku. Jedyne co powoduje to wzmożone zmęczenie, duszności i niedotlenienie. 

Zamiast nosić maseczki, powinniśmy raczej zadbać o wzmocnienie odporności. Dużo świeżego powietrza, mnóstwo witaminy C oraz jak najmniej stresu.

Tak więc siedzę, choruję i zdycham z nudy. Niemożność wyjścia mnie rozwala. No żeby człowiek był zamknięty we własnym domu jak w więzieniu, co za koszmarne przeżycie. Fakt, jestem chora. Źle się czuję i wcale nie mam siły na jakieś wielkie wyjścia. Ale kurczę, w życiu sporo razy chorowałam, bardzo często chodziłam nawet chora do pracy i nigdy do tej pory nie czułam się tak zniewolona. Dzwonią, żeby sprawdzić czy jestem w domu. Policja trzy razy dziennie każe mi machać przez okno. Musiałam zainstalować aplikację, w której jest program monitorujący. Ludzie! Toż ja na grypę chora jestem, nie na dżumę. Wybaczcie, pomimo tego, że widzę dużo chorych ludzi, wiem, że wirus jest, to mimo wszystko uważam, że afera covidowa przechodzi samą siebie. Ludzie co roku chorowali na grypę, umierali na powikłania pogrypowe itp. ale teraz to po prostu psychoza jakaś. Nie chcę absolutnie nikogo urazić, bo zapewne wielu z Was wierzy we wszystko co piszą i mówią w mediach, jednak ja jestem przekonana, że to co się dzieje nikomu na dobre nie wyjdzie. 

Mam teraz okazję, żeby czytać. Coś tam czytam ale szału nie ma. Nie chce mi się. Nic mi się nie chce szczerze mówiąc. Nie mam ochoty na oglądanie filmów, na granie, czytanie, na cokolwiek. A wszystko przez to, że nie mogę wyjść. I nie chodzi o to, że chciałabym wyjść. Chodzi o to, że czuję się pozbawiona wolności, że nie mogę sama zdecydować. Po prostu jestem więźniem w tym momencie. Bo wierzcie lub nie, sama mam na tyle zdrowego rozsądku, że nie wychodziłabym, żeby zarażać innych. Ale jeżeli ja się boję kurczę śmieci wynieść to już paranoja:(

Świecie, wracaj do normalności!

A Wam wszystkim życzę, żebyście nigdy nie musieli czuć się uwięzieni, żeby wirus Was ominął szerokim łukiem, i żeby pozostał w nas wszystkich jeszcze jakiś zdrowy rozsądek.

Do następnego:)

Dacie wiarę? To już rok, jak przestałam pisać na blogu!

 Nie zliczę ile razy trzymałam strzałkę myszki na ikonie bloga. Chciałam, nie chciałam, kusiło, byłam twarda. Był czas, że nie wyobrażałam sobie dnia bez przeczytania chociaż kilku stron książki. Był czas, kiedy po prostu musiałam opisać wrażenia po skończonej lekturze. I nagle przestałam zarówno czytać, jak i mieć ochotę na pisanie czegokolwiek. Oczywiście nie zaprzestałam czytania całkowicie. Jednak z 10-12 książek miesięcznie, zrobiła się książka jedna. Jedna! toż to szok i niedowierzanie. Bywają dni, kiedy nie czytam wcale. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Nadal kocham książki. Nadal mam ich w nadmiarze. Zrezygnowałam jednak z Legimi. Nie chodzę do biblioteki. Kochałam chodzić do biblioteki!!! Powiem Wam, że kompletnie nie pojmuję co się ze mną stało. Totalny mol książkowy, jakim byłam od dziecka, nagle przestał czytać. I muszę przyznać bez bicia, że nie przeszkadza mi za bardzo ten stan. Przestałam mieć parcie na nowości, nie ścigam się już z czasem przy przewracaniu stronic. Choć nadal zadziwia mnie brak wewnętrznego przymusu czytania, zaczęło mi być z tym dobrze. Powiem Wam też, że brakowało mi bloga. Przestałam czytać, siłą rzeczy przestałam pisać. A co za tym idzie, przestałam tu nawet zaglądać. Bo za każdym razem jak tu weszłam, czułam pustkę. Wiem, nie zaczyna się stania od "bo". Na szczęście jestem u siebie, piszę co chcę i będę zaczynała zdania od "bo", "albo" i "więc":)

Czemu w ogóle tu teraz siedzę i piszę te bzdety, których pewnie nikt nie przeczyta? Nie mam pojęcia. Poczułam nagłą potrzebę wejścia, zajrzenia do starego życia. Brakuje mi Was, ot co:) 

Rok to ogrom czasu. Nie jestem już tą osobą, która pisała tutaj przez kilka lat. Ci, którzy tu zaglądali, zapewne zauważą różnicę. Moje życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, wręcz stanęło na głowie, robiąc ze mnie osobę, jaką teraz jestem. I wiecie co? Lubię tę osobę o wiele bardziej od tamtej, choć jej oczywiście też nic nie brakowało:D Jestem wolna. Przestałam się przejmować pierdołami. Mało co jest w stanie mnie ruszyć ( nie mylić ze wzruszyć ). Mam męża, który daje mi wolność. Mam dzieci, które napawają mnie dumą. Mam pracę, która każdego dnia pokazuje mi jacy jesteśmy maluczcy i jak niewiele znaczy to wszystko, do czego całe życie biegniemy. Wiecie, to chyba właśnie ta praca, praca ciężka fizycznie i bardzo wykańczająca psychicznie, pozwoliła mi się wyzwolić z życia w schemacie, życia według od dziecka wbijanych zasad, życia w biegu, życia w klatce. Pokazała mi kim stanie się większość z nas, jak bezsensowny jest wyścig szczurów i ubieganie się o przychylność ludzi, którzy kompletnie na to nie zasługują. Nie zależy mi już, żeby każdy mnie lubił. Mam w głębokim poważaniu to, co myślą o moim życiu inni. Jestem szczęśliwa, moje dzieci są zdrowe, mam gdzie mieszkać i co jeść. Że skromnie? I dobrze. Czuję głęboką pokorę. Czuję radość życia. Widzę drobiazgi otaczające mnie w naszym pięknym, niedocenianym świecie. Otworzyłam oczy. Wiem, brzmię jak nawiedzona:) Nie jestem. 

Kochani zapomniani. Tęskniłam. Myślałam. Dojrzałam. Mam nadzieję, że jeszcze ktoś tu zajrzy, że nie zniknęłam całkowicie ze strefy blogowej. Wprawdzie nie mam pojęcia po co to napisałam ale jest mi z tym znacznie lżej, znaczy się miało jakiś sens. Przynajmniej dla mnie:) 

Serdeczne pozdrowienia dla moich ulubionych blogerów, oni będą wiedzieć, że o nich chodzi:)

Mam ochotę krzyknąć KOCHAM WAS ale to już by była przesada:D

Być może do następnego, może książkowego, a może bzdetnego. Żyjcie dobrze.

(Tę książkę zaczęłam czytać w sierpniu:))) i jeszcze jej nie skończyłam. Szok )

"Szczęście dla zuchwałych" - Petra Hulsmann

"- Decyzja, jaka jestem i kim jestem, zależy wyłącznie ode mnie, Sam."

Tłumaczenie: Agnieszka Hofmann

Wydawnictwo: Initium

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 512

Kraj: Niemcy 

 Nie od dziś wiadomo, że życiem każdego człowieka rządzi strach. Strach przed odrzuceniem, ośmieszeniem, brakiem akceptacji, chorobą. Ludzkie strachy można wymieniać w nieskończoność, i choć ciężko nam się do tego przyznać, większość z nas jakiemuś strachowi się poddaje. Nie inaczej jest z główną bohaterką powieści, Marie Ahrens, która poddając się strachowi, zamieniła swoje życie w ciąg imprez, zabaw, płytkich znajomości i niezobowiązującego seksu. Muszę przyznać, że wystraszyłam się, iż ta postać zupełnie nie wzbudzi mojej sympatii. Na szczęście nie miałam racji i Marie bardzo szybko zawładnęła moim sercem Pozornie pusta lala, w obliczu tragedii, jaka dotknęła jej siostrę, stanęła na wysokości zadania i okazała się kimś, kogo sama chciałabym mieć w podobnej sytuacji przy sobie. 

"Jezioro ciszy" - Anne Bishop

"Nie wiedziałabym o martwym człowieku, gdybym nie weszła do kuchni w chwili, gdy moja jedyna lokatorka właśnie zamierzała podgrzać gałkę oczną w kuchence mikrofalowej."

Tłumaczenie: Emilia Skowrońska

Wydawnictwo: Initium

Cykl: Inni (tom VI)

Rok wydania: 2019

Ilość stron:478

Kraj:Stany Zjednoczone

Vicky DeVine. Bohaterka, która wywoływała we mnie podczas lektury zarówno rozbawienie, zrozumienie, jak i współczucie, Bardzo sympatyczna postać, dzięki której chciałam powracać do powieści. Trzydziestoletnia rozwódka w ramach ugody rozwodowej otrzymała rozpadający się ośrodek wypoczynkowy, w którego remont włożyła wszystkie pieniądze. Nie zdaje sobie sprawy, że wokół niej znajdują się przedstawiciele istot zmiennych do momentu, w którym zastaje swoją jedyną lokatorkę z ludzkim okiem w dłoni. Okiem, którego właściciel leży gdzieś na terenie jej posiadłości. Ten drobny detal rujnuje jej wizję spokojnej przyszłości i rzuca kobietę w sam środek rozgrywki pomiędzy Innymi a ludźmi pragnącymi zagarnąć ziemię położoną nad Jeziorem Ciszy. W trakcie śledztwa stanie się idolką Innych, ofiarą prześladowań pewnych ludzi a nawet celem mordercy.